Smá hugleiðing um græðgi

Ég er alveg viss um það að græðgin er það versta sem getur komið fyrir fólk.

  Það virðist vera reglan, að ef fólk færist upp í metorðastiganum, hvort sem það er verðskuldað eða (frændsemi/flokkshollusta/eða vinátta) ekki. 

 Þá byrjar strax þessi árátta að reyna að ná sér í bitling eða reyna að hlaða meira undir rassinn á sjálfum sér, vinum sínum, ættingjum og flokksfélögum...

Fólk í áhrifastöðum reynir að ráðskast með og ná sér í meira fé,  afslætti og sérkjör hvar sem er.

Ég er orðin leið á sjálftökuliðinu sem skammtar sjálfu sér meira en öllum hinum, fólkinu sem stofnar hlutafélög um launin sín, til þess að þurfa ekki að borga skatta eins og við hin.

Ég ætla að berjast fyrir því í framtíðinni að það verði einn lífeyrissjóður fyrir alla landsmenn, afhverju ætti sjálftökuliðið að hafa betri lífeyrisréttindi en við hin? 

Eru þau eitthvað betri en við hin? 

Maður spyr sig....

Athugasemdir

[Helga Kristjánsdóttir, 26.2.2011 kl. 03:49]

Mikið eigum við/þið eftir að laga til í þessu þjóðfélagi. Það verður í forgangi að halda okkur utan við ESB. Kv.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 26.2.2011 kl. 11:27]

Sama segi ég.

[Sigrún Aðalsteinsdóttir, 27.2.2011 kl. 01:11]

Ætli þetta lið hafi nokkuð verið að greiða í lífeyrissjóð eins og við hin. Bara mokað stolnu fé á bankareikninga í einhver aflandsfélög, þar sem erfitt er að festa hönd á því.