Rottur

Rottur

Milli þils og moldarveggja
man ég eftir þeim,
ljótu rottunum
með löngu skottunum
og stóru tönnunum
sem storka mönnunum,
sem ýla og tísta
og tönnum gnísta
og naga og naga
nætur og daga.

Fjöldi manna
felur sig á bak við tjöldin.
Þeir narta í orðstír nágrannanna,
niðra þeim sem hafa völdin,
eiga holu í hlýjum bæjum,
hlera og standa á gægjum,
grafa undan stoðum sterkum,
stoltir af sínum myrkraverkum.
Allar nætur, alla daga
er eðli þeirra og saga
að líkjast rottunum
með löngu skottunum
og naga, naga.
                        Davíð Stefánsson frá Fagraskógi

Athugasemdir

[Jóna Kolbrún Garðarsdóttir, 29.9.2008 kl. 00:38]

Þetta ljóð er uppáhalds ljóðið mitt í dag. 

[Hólmdís Hjartardóttir, 29.9.2008 kl. 00:40]

skemmtilegt

[Jóna Á. Gísladóttir, 29.9.2008 kl. 08:52]

eitthvað hefur Davíð lent illa í Gróu eða eitthvað slíkt.

Takk fyrir bloggvinaboð

[Linda Linnet Hilmarsdóttir, 29.9.2008 kl. 09:23]

Innlitskvitt og kveðjur

[Einar Örn Einarsson, 29.9.2008 kl. 09:41]

Já þetta er góð samlíking hjá skáldinu frá Fagraskógi.

Kannski það borgi sig að koma upp rottugildrum sem ráða við stærri kvikindi, og sjá hvað kemur í hana. Nóg af þeim virðist allavega vera úti um allt.

[Hrafnhildur Björk Jónsdóttir, 29.9.2008 kl. 15:26]

Gott innlegg